Dylatacje czasu

W poszukiwaniu horyzontu zdarzeń

Każde dzieło posiada w sobie ładunek emocjonalny, który uwolniony w kontakcie z odbiorcą potrafi zakrzywiać rzeczywistą czasoprzestrzeń. Skutkuje to powstaniem oddziaływania, podobnego do przyciągania grawitacyjnego, zdolnego do spowolnienia czasu. Sztuka, która pozwala na takie zanurzenie w swoją strukturę wytwarza dylatacje czasu. Chwile gdy odbiorca, wykorzystując swój aparat poznawczy, szuka odpowiedzi i wnikając w dzieło pokonuje, podobnie jak by wnikał w czarną dziurę, sferę określaną jako horyzont zdarzeń, stanowią punkt kulminacyjny prowadzący do nawiązania kontaktu z twórcą. Odbiorca przekracza szczelinę w czasoprzestrzeni, która oddziela moment kontaktu z dziełem od reakcji na nie. Im większa dylatacja czasu, tym w kontakcie z dziełem upływ czasu staje się wolniejszy.
By zbliżyć się do horyzontu zdarzeń trzeba odczytać w dziele formę elementarnych cząstek jego struktury. To każdy z Euklidesowych elementów pozwala wniknąć w opus magnum i spojrzeć na nie od wewnątrz poprzez opisujące go zależności. Forma staje się więc zbiorem detali, swoistym kodem zawierającym algorytm pozwalający na przekroczenie i zrozumienie granicy pomiędzy wnętrzem a zewnętrzem.
Detal, a więc najmniejsza cząstka jaką posługuje się twórca, to element kodu składającego się na algorytm pozwalający zrozumieć sposób opisu świata w relacji z dziełem. To pomost wykreowany poprzez działania twórcy w celu przekroczenia granicy horyzontu zdarzeń.
Wystawa to wielowymiarowy projekt podejmujący się ukazania elementarnych cząstek twórczej przestrzeni zdefiniowanej przez różne formy detalu. Detal staje się kluczem do wytworzenia dylatacji czasu pozwalającej na przekroczenie horyzontu zdarzeń i wniknięcia w dzieło.

Rozmowy o sztuce, Morze Egejskie 2020