www.symularis.glitch.me 

Symularis to interaktywna przestrzeń sztuki, to osobliwość topologiczna czasoprzestrzeni mogąca być rodzajem „skrótu” lub pomostu czasoprzestrzennego (wormhole) (tunel Einsteina-Rosena), prowadzącego poza horyzont zdarzeń do rzeczywistości równoległych. Podobnie cytoplazmatyczny ocean, pokrywający całą powierzchnię planety Solaris (Stanisław Lem), ukrywa inny porządek rzeczy, wspólną i niedostępną inteligencję. Równie niedostępny jest logos wirusa, którego nie zalicza się do organizmów żywych, a pomimo to przenika on naszą rzeczywistość i realizuje własną, autonomiczną strategię. 

Symularis może być szczeliną sięgającą poza doznanie sensoryczne sztuki. Dzieła wchodzą z widzem lub ze sobą w dialog, tworząc przestrzeń pulsujących, wzajemnych symulacji. Istotą nie jest pojedynczy akt kreacji artysty, lecz łańcuchy zdarzeń zachodzących w pętli efemerycznych reorientacji pomiędzy nimi. 

W tekście „Obrazy nomadyczne i postobrazy” Ryszard Kluszczyński, przytacza tezę Baudrillarda: „Media cyfrowe, pośród swoich licznych atrybutów, posiadają także cechę generatywności. W wypadku, kiedy ujawni się ona jako właściwość w danej sytuacji dominująca, wykonany cyfrowy obraz przestaje odwoływać się do rzeczywistości wobec niego zewnętrznej, oferując w zamian wyłącznie siebie, co oznacza zastąpienie przedstawienia przez prezentację. Obraz przybiera wówczas postać określaną przez Jeana Baudrillarda mianem symulakrum, czy też – jak nazywał to z kolei Woody Vasulka – staje się cyfrowym przedmiotem”. 

Pojęcia generatywności i symulakrum mają uzasadnienie również w odniesieniu do sztuki analogowej, a więc sztuki w całości, gdyż niezależnie od medium dzieła, często przekraczają granice mimesis, generując swoją własną rzeczywistość. 

Ideą wystawy jest dialog i generatywność pomiędzy dziełami bez utraty ich autonomiczności. Zatem nie pojedyncze dzieła sztuki, lecz całą wystawę doświadczyć będzie można jako symulakrum, topologiczną osobliwość ukrytą w Wirtualnej Przestrzeni wystawy.